Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 6 Αὐγούστου 2023, Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος (Ματθ. ιζ΄ 1-9)

 Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ἓξ παρα­λαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰω­άννην τὸν ἀδελφὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄ­­­ρος ὑψηλὸν κατ᾿ ἰδίαν· 2 καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥ­­­λιος, τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγέ­νετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς. 3 καὶ ἰδοὺ ὤφθησαν αὐτοῖς Μωσῆς καὶ Ἠλίας μετ᾿ αὐτοῦ συλλαλοῦντες. 4 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Πέτρος εἶπε τῷ Ἰησοῦ· Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι· εἰ θέλεις, ποιήσωμεν ὧδε τρεῖς σκηνάς, σοὶ μίαν καὶ Μωσεῖ μίαν καὶ μίαν Ἠλίᾳ. 5 ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἰδοὺ νεφέλη φωτεινὴ ἐπεσκία­­σεν αὐτούς, καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός­­ ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε. 6 καὶ ἀκούσαντες οἱ μαθηταὶ ἔπεσον ἐπὶ πρόσωπον αὐτῶν καὶ ἐφοβήθησαν σφόδρα. 7 καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἥψατο αὐτῶν καὶ εἶπεν· ἐ­­­γέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε. 8 ἐπάραντες δὲ τοὺς ὀφθαλ­μοὺς αὐτῶν οὐδένα εἶδον εἰ μὴ τὸν Ἰησοῦν μόνον. 9 καὶ καταβαινόντων αὐτῶν ἀπὸ τοῦ ὄρους ἐνετείλατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέγων· μηδενὶ εἴπητε τὸ ὅραμα ἕως οὗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ.

24 Ώρες | Σ5 Επεισόδιο 23 Μέρος B' | Άγιον Όρος | 08/04/23

Η ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ἡ Παναγία στὴ ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγ. Ἰωσὴφ τοῦ Ἠσυχαστοῦ

 
 Κατ’ ἀρχὴν, θὰ ἤθελα νὰ φανερώσω στὸ παρὸν φιλάγιο καὶ φιλοπατερικὸ συνέδριο, ποὺ διοργανώνει ἡ Ἱερὰ Μονὴ Βατοπαιδίου γιὰ τὸν μεγάλο Γέροντα ἡσυχαστὴ Ἰωσήφ, πὼς ἡ πρώτη μου γνωριμία μαζί του ἦταν στὴν ἐρημικὴ Προβάτα τοῦ Ἁγίου Ὅρους καὶ μάλιστα στὸ κελλὶ τοῦ ἁγίου Ἀρτεμίου, ποὺ τότε μόναζε ἡσυχαστικὰ ἡ συνοδεία τοῦ Παπᾶ Ἐφραίμ, τοῦ κατοπινοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς Φιλοθέου στὸν Ἄθωνα. Νὰ γίνω πιὸ σαφής. Ἐκεῖ πρωτοάκουσα ἀπὸ τὸν Γέροντα Ἐφραίμ, ὄντας νεαρὸς φοιτητὴς τῆς θεολογίας, γιὰ τὴν προσωπικότη­τα καὶ τὴν πνευματική του ἐργασία. Ἐκεῖ μοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, νὰ προσκυνήσω καὶ τὴν κάρα τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ ἡσυχαστῆ, τυλιγμένη, ἂν δὲν κάνω λάθος, μέσα σ’ ἕνα κε­ντημένο ὡραῖο σάκκο. Ὄντως ἡ ἁγία κάρα του ἀπέπνεε τὸ ἄρωμα τῆς ἁγιότητας, ποὺ πρόδιδε τὴν ἔνθεη ἐπίγεια ζωή του καὶ τὴ ζωντανὴ πα­ρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μετὰ θάνατο στὰ ἁγιασμένα ὀστέα καὶ λείψανά του.

Μπαλογιάννης- Διαφορές του εγκεφάλου στα δύο φύλα

Ὁ Χρόνος

 
Χρόνος γιὰ τὸν Θεὸ σημαίνει τὸ διάστημα τῆς ἀναμονῆς ἀνάμεσα στὸ «χτύπημα πάνω στὴν πόρτα» καὶ στὴ στιγμὴ ποὺ θὰ Τοῦ τὴν ἀνοίξουμε διάπλατα. (Ἐὰν τὶς ἀκούση τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξη τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ” (Ἀποκ. 3, 20).

Ὑπὸ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὁ χρόνος ὑποδηλώνει ἐπίσης τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν μεγάλο σεβασμὸ ποὺ ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ τὰ πλάσματά Του. Ὁ Θεὸς δὲν μπαίνει στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ βία. Ἡ ἕνωση μαζί Του μέσα στὴν ἀγάπη μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ τὴν ἐλεύθερη ἀνταπόκρισή μας πρὸς τὴν προσφορά της. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Θεός μᾶς δίνει χρόνο. Καὶ ἐξαιτίας τοῦ σεβασμοῦ ποὺ ἔχει γιὰ τὰ πλάσματά Του, ὁ χρόνος αὐτὸς βιώνεται τόσο ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅσο καὶ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο… Διότι δὲν χωρᾶ ἀμφιβολία πὼς ὅταν δὲν ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἢ ἐπιλέγουμε νὰ μὴν ἀπαντήσουμε σὲ αὐτήν, εἴμαστε ἁπλῶς σὲ ἀναμονὴ –περιπίπτουμε σὲ μία κατάσταση ἀναμονῆς διαφόρων πραγμάτων καὶ τελικὰ ζοῦμε ὁλότελα βυθισμένοι στὸν χρόνο.