Ο οὖν Ἰησοῦς πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα ἦλθεν εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. 2 ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. 3 ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. 4 λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· 5 διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; 6 εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. 7 εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. 8 τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θαύμα του Κυρίου μας, προτού εισέλθει στην πόλη της Ιερουσαλήμ, την ανάσταση του Λαζάρου. Ο Λάζαρος ζούσε στη Βηθανία [1] με τις αδερφές του, την Μάρθα και την Μαρία. Ήταν φίλος του Κυρίου. Κάποτε αρρώστησε πολύ βαριά. Οι αδερφές του έστειλαν μήνυμα στον Ιησού: «Κύριε, ο αγαπημένος σου φίλος είναι άρρωστος »[2] Όταν το έμαθε ο Ιησούς είπε: «Αυτή η αρρώστια δεν είναι για να φέρει θάνατο, αλλά για να φανεί η δύναμη του Θεού, για να φανερωθεί με αφορμή την αρρώστια η δόξα του Υιού του Θεού».
Ο Άγιος Μάρκος ο Απόστολος και Ευαγγελιστής, τιμάται στις 25 του Απρίλη. Εάν όμως το Πάσχα πέφτει μετά τις 25 Απρίλη, τότε εορτάζεται την Τρίτη της Δικαινησίμου.
Οι κάτοικοι της Κλεισσούς μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες αρχικά στο παλαιό τουρκικό χωριό Κλήσελι, που η ονομασία του θεωρείται παραφθορά της λέξης εκκλησία και βρισκόταν στον κάμπο, κοντά στον Ποταμό Έβρο. Ωστόσο από τις επανειλημμένες πλημμύρες του ποταμού οι κάτοικοι αναγκάστηκαν σύντομα να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν στα βόρεια της Ορεστιάδος σχηματίζοντας τη συνοικία της Κλεισσούς. Είναι όλοι τους πρόσφυγες από δεκαοκτώ χωριά της Ανατ. Θράκης, όπως αριθμούνται και αναγράφονται στο Βράχο των αλησμόνητων πατρίδων, στο προαύλιο του Ναού. «Κλεισσώ η γη που έσμιξε ψυχές ξεριζωμένες από πόλεις και χωριά για πάντα τιμημένες» Στο κέντρο της Κλεισσούς βρίσκεται ο Ναός και στον ίδιο αύλιο χώρο το Δημοτικό Σχολείο, όπως το ήθελε η παλιά ελληνική συνήθεια, σχολείο και εκκλησία αξεχώριστα. Ο Ναός είναι κόσμημα όχι μόνο της Κλεισσούς αλλά και όλης της πόλης. Τιμάται στην Κοίμηση της Θεοτόκου, ως συνέχεια του Μητροπολιτικού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Ιεράς Μητροπόλεως Αδριανουπόλεως. Ο νυν Ναός κτίσθηκε στο ίδιο σημείο που ήταν κτισμένος και ο παλαιός προσφυγικός το 1933. Ο θεμέλιος λίθος του τέθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1972 από τον τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου μακαριστό Κωνσταντίνο Πούλο, επί εφημερίας του ιερέως Παναγιώτη ενός ολιγογράμματου, αλλά ευλαβούς, ταπεινού και αξιαγάπητου ιερέως. Ο ιερός Ναός είναι ρυθμού τρίκλιτης θολωτής βασιλικής. Τα εγκαίνιά του τελέσθηκαν 20 Ιουνίου 1982 από τον τότε Μητροπολίτη μακαριστό Αγαθάγγελο Ταμπουραζάκη. Το εσωτερικό του Ναού είναι αγιογραφημένο με βυζαντινής τεχνοτροπίας εικόνες από τον αγιογράφο Αναστάσιο Δαμίγο με δωρεές των πιστών.Κεφάλαιο 18• Τὰ τέσσερα εἴδη τῆς προσευχῆς μᾶς ἔχουν ὑποδειχθεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο.
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καταδέχθηκε νὰ λειτουργήσει αὐτοὺς τοὺς τέσσερις τρόπους προσευχῆς καὶ νὰ μᾶς δώσει τὸ παράδειγμα.
Καὶ ἐνεργῶντας ὁ Κύριος ἔτσι, ἐκπλήρωσε αὐτὸ ποὺ ἔχει εἰπωθεῖ γι’ Αὐτὸν• «Ἔπραξε καὶ δίδαξε» [ποιεῖν τε καὶ διδάσκειν] (Πράξ. 1, 1).
Αὐτὸ ποὺ εἶπε, «Πατέρα μου, ἂν εἶναι δυνατόν, ἂς μὴν πιῶ αὐτὸ τὸ ποτήρι» [πάτερ μου, εἴ δυνατόν ἐστί, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο] (Μάτθ. 26, 39,) εἶναι μιὰ δέηση.
Δέηση ἐπίσης εἶναι καὶ αὐτὸ ποὺ λέει μὲ τὸ στόμα τοῦ προφήτη Δαυὶδ• «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μὲ ἐγκατέλειψες; Γιατί δὲν ἀκοῦς τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μου;» [Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρόσχες μοί· ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; μακρὰν ἀπὸ τῆς σωτηρίας μου οἱ λόγοι τῶν παραπτωμάτων μου] (Ψάλμ. 21, 1).
Ἀδελφοί, τῷ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός, ἐπεὶ κατ᾿ οὐδενὸς εἶχε μείζονος ὀμόσαι, ὤμοσε καθ᾿ ἑαυτοῦ, λέγων· ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε καὶ πληθύνων πληθυνῶ σε· καὶ οὕτω μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας. ἄνθρωποι μὲν γὰρ κατὰ τοῦ μείζονος ὀμνύουσι, καὶ πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος· ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, ἵνα διὰ δύο πραγμάτων ἀμεταθέτων, ἐν οἷς ἀδύνατον ψεύσασθαι Θεόν, ἰσχυρὰν παράκλησιν ἔχωμεν οἱ καταφυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος· ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.
