Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 15 Σεπτεμβρίου 2024, Μετὰ τὴν Ὕψωσιν (Γαλ. β΄ 16-20)

Αδελφοί, εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄν­θρω­πος ἐξ ἔργων νό­­μου ἐὰν μὴ διὰ πίστεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡμεῖς εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν ἐπι­στεύ­­σαμεν, ἵνα δικαιω­θῶ­μεν ἐκ πίστεως Χριστοῦ καὶ οὐκ ἐξ ἔργων νόμου, διότι οὐ δικαιωθήσεται ἐξ ἔρ­γων νόμου πᾶσα σάρξ. εἰ δὲ ζητοῦντες δικαιωθῆναι ἐν Χριστῷ εὑρέθημεν καὶ αὐ­τοὶ ἁμαρτωλοί, ἆρα Χρι­­στὸς ἁμαρτίας διάκονος; μὴ γένοιτο. εἰ γὰρ ἃ κατέ­λυ­σα ταῦτα πάλιν οἰκο­δο­­μῶ, παραβάτην ἐμαυ­­­τὸν συνί­στημι. ἐγὼ γὰρ διὰ νόμου νόμῳ ἀπέ­θανον, ἵνα Θεῷ ζήσω. Χρι­στῷ συνε­σταύ­­ρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐ­γώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πί­­στει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπή­σαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑ­πὲρ ἐμοῦ.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ

«Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα τῆς σημερινῆς Κυριακῆς μᾶς κρατοῦν στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ποὺ ἑορτάσαμε πρόσφατα, καὶ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ Σταυροῦ στὴ ζωή μας. Στὴν ἀποστολικὴ περικοπὴ ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων ἕναν παράδοξο λόγο: Δὲν ζῶ πλέον ἐγώ, εἶμαι νεκρός. Μέσα μου ζεῖ ὁ Χριστός. Συγ­κλονιστικὸς λόγος!

Ποιά εἶναι, ἀλήθεια, ἡ νέκρωση, γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο ὁ Ἀπόστολος, καὶ ποιό ἀποτέλεσμα μπορεῖ νὰ ἐπιφέρει στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ; Σ᾿ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ ἀπαντήσουμε στὴ συνέχεια.

1. Μιὰ διαφορετικὴ νέκρωση

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ ἀσφαλῶς γιὰ θάνατο. Δὲν ἐννοεῖ ὅμως τὸν θάνατο τοῦ σώματός του. Τὸ σῶμα του εἶναι ζωντανό, ἀναπνέει. Ἐννοεῖ κάτι ἄλλο, πολὺ βαθύτερο. Θέλει νὰ τονίσει ὅτι ἡ προηγούμενη ζωή του, πρὶν γνωρίσει τὸν Χριστό, ἡ ὁποία ἦταν προσαρμοσμένη στὸν Μωσαϊκὸ νόμο, ἔπαψε πλέον νὰ ὑπάρχει. Δηλαδή, οἱ ἀντιλήψεις ποὺ εἶχε τότε ποὺ δίωκε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἐπιθυμίες ποὺ εἶχε ὁ παλαιὸς ἑαυτός του, ὁ Σαῦλος, ὅλα αὐτὰ ἔχουν πεθάνει.
Εἶναι ὁ Ἀπόστολος νεκρὸς ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ἔχει πάψει νὰ κυριαρχεῖ μέσα του ἡ ἁμαρτία. Ἔχει νεκρωθεῖ κάθε ἁμαρτωλό του θέλημα, μὲ τὴ Χάρι τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου. Πρέπει νὰ γνωρίζουμε, τονίζει σὲ ἄλλη ἐπιστολή του ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὅτι μὲ τὸ Βάπτισμα «ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ» (Ρωμ. ς΄ 6). Δηλαδή, ὁ ἁμαρτωλὸς ἑαυτός μας ἔχει σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Τὸ σῶμα μας εἶναι νεκρὸ ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Δὲν εἴμαστε πλέον σκλάβοι τῆς ἁμαρτίας. Ἔχουμε συσταυρωθεῖ καὶ συνταφεῖ μὲ τὸν Χριστό. Ὁ παλαιὸς Σαῦλος, συνεπῶς, ἔχει νεκρωθεῖ, ὅπως ἀκούσαμε. Πέθανε ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ἡ νέκρωση ὅμως αὐτὴ ἔφερε θαυμαστὸ ἀποτέλεσμα μέσα του. Ἀλλὰ τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα φέρνει καὶ σὲ κάθε πιστὸ ποὺ ἔχει νεκρωθεῖ ἀντίστοιχα. Ποιό εἶναι αὐτό;

2. Ἡ Ζωὴ

Ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ του, ὁ θάνατος τῆς ἁμαρτίας ὁδηγεῖ σὲ νέα ζωή, πολὺ ἀνώτερη, στὴν ἀληθινὴ ζωή, ἡ ὁποία δὲν τερματίζεται μὲ τὸν θάνατο. Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου στὸν Χριστὸ ἔχει γίνει ἀπαρχὴ μιᾶς ἄλλης βιοτῆς. Ἀσφαλῶς τὸ σῶμα του ζοῦσε, ὅπως καὶ ὅλων τῶν ὑπόλοιπων ἀνθρώπων ποὺ ἀγνοοῦσαν τὸν Χριστό. Χρησιμοποιοῦσε τὰ ἴδια μέσα συν­τηρήσεως. Ὅμως πλέον δὲν ζεῖ ὁ παλαιός, ὁ μακρὰν τοῦ Θεοῦ ἑαυτός του. Ζεῖ μέσα του ὁ Χριστός. Ἔχει σημασία ὅτι ὁ Ἀπόστολος δὲν εἶπε ὅτι ἔχει μέσα του τὸν Χριστό, ἢ ὅτι εἶναι κοντὰ στὸν Χριστό, ἀλλὰ κάτι πολὺ ἀνώτερο, ὅτι ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα του!

Αὐτὸ συμβαίνει καὶ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ νεκρώνει τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό του καὶ σταυρώνει τὰ πάθη του: τὴν ὑπερηφάνεια, τὴ φιλαυτία, τὴ φιληδονία, τὴ φιλαργυρία, τὸν φθόνο, τὴ μνησικακία, τὴ μάταιη ἀγάπη τοῦ κόσμου, τὴν ἀνηθικότητα καὶ κάθε ἁμαρτωλὴ συνήθεια. Δὲν ζεῖ ὁ ἴδιος. Μέσα του ζεῖ πλέον ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος κατευθύνει τὸν νοῦ, τὴν καρδιά του καὶ ὅλο τὸ ἐσωτερικό του. Ἐκεῖνος κυβερνᾶ καὶ δεσπόζει στὶς αἰσθήσεις. Ὅ,τι ἔχει, ἀνήκει πλέον στὸν Χριστό. Βλέπει, θὰ λέγαμε, μὲ τὰ μάτια τοῦ Κυρίου, σκέπτεται ὅπως Ἐκεῖνος, ὁμιλεῖ μὲ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιὰ Ἐκείνου. Τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ὁρίζει πλέον τὴ ζωή, τὶς πράξεις, τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἐπιλογές του. Ζεῖ ὑπὸ τὴν ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ. Ζεῖ ὅπως ζοῦσε ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή του.
Αὐτὸ τὸ βλέπουμε ἰδιαίτερα στοὺς Ἁγίους μας. «Κάθε Ἅγιος εἶναι ὁ Χρι­στὸς ἐπαναλαμβανόμενος», σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς («Ἄνθρωπος καὶ Θεάνθρωπος», σελ. 99). Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σὲ κάθε πιστὸ ποὺ νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες του· παρατείνεται καὶ ἐπαναλαμβάνεται μέσῳ τῆς ζωῆς του ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ.

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση σήμερα, καὶ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει νὰ νεκρώσουμε τὸν ἁμαρτωλὸ ἑαυτό μας. Οἱ ἀληθινοὶ πιστοὶ πεθαίνουν ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ἀνήκουν στὸν οὐρανό· κινοῦνται ἤδη ἀπὸ τὸ παρὸν στὴν αἰωνιότητα. Πεθαίνουν, ἀλλὰ συνεχίζουν νὰ ζοῦν τὴν ἀληθινὴ ζωή. Ζεῖ μέσα τους ὁ Χριστός, Ἐκεῖνος ποὺ εἶναι ἡ ὄντως Ζωή!