“Ἐκύκλωσαν,  αἱ τοῦ βίου μέ ζάλαι, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον Παρθένε, καί τήν ἐμήν κατασχοῦσαι καρδίαν, κατατιτρώσκουσι βέλει τῶν θλίψεων”, ἀναφωνεὶ  πρὸς τὴν Παναγία ὁ ὑμνωδὸς στὸν Μέγα Παρακλητικὸ Κανόνα. Παρομοιάζει τὶς μέριμνες τῆς καθημερινῆς ζωῆς μὲ τὶς μέλισσες. Ὅπως οἱ μέλισσες μέσα στὴν κυψέλη προκαλοῦν βουητὸ ἀνακινώντας τὰ φτερά τους, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο οἱ μέριμνες τῆς καθημερινότητας μᾶς ζαλίζουν, δὲν μᾶς ἀφήνουν  νὰ ἠρεμήσουμε μέρα  καὶ  νύχτα, μᾶς βασανίζουν καὶ μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ἀπόγνωση. 

Ταυτόχρονα, ὄμως,  ὁ ὑμνωδὸς, καὶ μαζί του καὶ ἐμεῖς, ἐναποθέτουμε   τὴν ἐλπίδα μας στὴν Κυρία Θεοτόκο: “Καὶ ποῦ λοιπόν, ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; ποῦ προσφύγω; ποῦ δὲ καὶ σωθήσομαι; τίνα θερμὴν ἔξω βοηθόν, θλίψεσι τοῦ βίου καὶ ζάλαις οἴμοι! κλονούμενος; Εἰς σὲ μόνην ἐλπίζω, καὶ θαρρῶ καὶ καυχῶμαι, καὶ προστρέχω τῇ σκέπῃ σου σῶσον με”, δηλαδὴ ἀναγνωρίζουμε, ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἄγκυρα ἐλπίδας,  ἄλλη θερμὴ βοήθεια καὶ καταφυγὴ, παρὰ μόνο ἡ προσφυγὴ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς γλυκυτάτης Μητέρας μας, τῆς Παναγίας.

Πολλὲς εἶναι οἱ αἰτίες ποὺ φέρνουν τὴν ἀνησυχία στὴν ψυχή μας. Πολλὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, πολλὲς οἱ πληγὲς τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὶς δοκιμασίες τοῦ παρελθόντος, ἀπὸ τὶς δυσκολίες τοῦ παρόντος καὶ τοὺς φόβους γιὰ τὸ μέλλον μας. Πῶς θὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς ἔκτακτες καὶ ἀπρόβλεπτες δυσκολίες; Πῶς θὰ ἀντεπεξέλθουμε στὶς οἰκονομικὲς δυσκολίες; Πῶς θὰ γλιτώσουμε ἕνα συγγενικό μας πρόσωπο ἀπὸ τὶς διάφορες ἐξαρτήσεις; Πῶς θὰ ἐπέλθει ἡ εἰρήνη στὸ σπιτικό μας, ὥστε νὰ παύσουν οἱ διχόνοιες καὶ οἱ καυγάδες; Πῶς θὰ βροῦμε λύση σὲ ὅλα αὐτά; Εἶναι ἀνθρώπινο αὐτές οἱ καταστάσεις νά στενοχωροῦν τὴν ψυχή μας, νὰ τὴν πνίγουν μὲ σκέψεις σκοτεινὲς καὶ νὰ προκαλοῦν αἰσθήματα ἀγωνίας. Δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ εἰρηνεύσουμε καὶ νὰ γαληνέψουμε. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐκλιπαροῦμε τὴν Παναγία νὰ μᾶς παράσχει τὴν εἰρήνη: “εἰρήνευσον, Κόρη, τῇ γαλήνῃ, τῇ τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ Σου, Πανάμωμε”.

Ἡ πολύτιμος γαλήνη καὶ ἠρεμία βασιλεύει στὴν ψυχή μας, ὅταν ἀκολουθοῦμε τὸν λόγο τοὺ  Ἰησοῦ  Χριστοῦ, πού μᾶς προτρέπει   νὰ  ἐμπιστεύομεθα  ὅλα τὰ ζητήματα τῆς ζωῆς μας στὴ Θεία Πρόνοια. Μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος  Πορφύριος ὁ καυσοκαλυβίτης: “Ξέρετε, αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ Γραφή ‘καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς ὑμῶν ἠριθμημέναι εἰσί’, εἶναι πραγματικότητα. Ἔτσι εἶναι. Τίποτε στὴ ζωή μας δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Θεὸς φροντίζει ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς πιὸ μικρὲς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας. Δὲν ἀδιαφορεῖ γιά μᾶς, δὲν εἴμαστε μόνοι στὸν κόσμο. Μᾶς ἀγαπᾶ πολύ, μᾶς ἔχει στὸ νοῦ του κάθε στιγμὴ καὶ μᾶς προστατεύει”.

Ἡ ἐμπιστοσύνη  στὴν Θεία Πρόνοια γεμίζει τὴν ψυχὴ μὲ τὸ ἀντίδοτο τῆς λύπης-κατάθλιψης, ποὺ εἶναι ἡ  πνευματικὴ χαρὰ καὶ γεννᾶ τὴν  ἐλπίδα, ἡ ὁποία τρέφεται ἀπὸ τὴν πίστη μας, τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὸν Θεό: “τῇ γὰρ ἐλπίδι ἐσώθημεν” (Ρώμ. 8, 24-25), ὅπως ἀναφέρει ὁ ἄπ. Παῦλος. Ἡ ἐλπίδα εἶναι ἡ δύναμη ποὺ ἔχει ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, σημαίνει  βεβαιότητα γιὰ ἄμεση ἐπέμβαση  τοῦ Θεοῦ. Χωρὶς αὐτὴν τὴν ἐλπίδα,  ἡ ζωή μας θὰ ἦταν γεμάτη ἀπογοήτευση καὶ δυστυχία.

“Όποιος παρακολουθεῖ τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, μαθαίνει νὰ ἐξαρτᾶ τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν Θεία Πρόνοια”, μᾶς διδάσκει  ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης καὶ θὰ ἀναφέρουμε ἕνα θαυμαστὸ περιστατικὸ  ἀπὸ τὴ ζωή του, ποὺ καταδεικνύει τὴν πρόνοια  τῆς Παναγίας γιὰ ὅλους μας. Ὅταν ἦταν στὴν Μονὴ Φιλοθέου,  ἀμέσως μετὰ τὴν ἀγρυπνία τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, τὸν ἀπέστειλε ἕνας προϊστάμενος γιὰ ἕνα διακόνημα ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστήρι. Ἔχοντας διέλθει πολυήμερη αὐστηρότατη νηστεία, οὐσιαστικὰ ἀσιτία, καὶ χωρὶς νὰ ἔχει φάει κάτι μετὰ την  ἀγρυπνία,  ἄρχισε νὰ ζαλίζεται κατὰ τὴν ὁδοιπορία, καταβεβλημένος ἀπὸ τὴν αὐστηρὴ ἄσκηση. Εὐρισκόμενος σὲ ἀπόγνωση, σταμάτησε νὰ ξαποστάσει κάπου καὶ ἐμπιστεύθηκε τὴν πρόνοια τῆς Παναγίας γιὰ νὰ τοὺ  οἰκονομήσει λίγη τροφή. Τότε βλέπει μπροστὰ του ἕναν Μοναχὸ, ποὺ κρατοῦσε ἕνα στρογγυλὸ ψωμί, δυὸ σύκα καὶ ἕνα μεγάλο τσαμπὶ σταφύλι. “Πάρε αὐτά”, τοῦ εἶπε, “εἰς δόξαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου” καὶ χάθηκε. Τότε  τὸν ἔπιασαν τὰ κλάματα  καὶ οὔτε ἤθελε νὰ φάει πιὰ καὶ ἀνεγνώρισε τὴν πρόνοια τῆς Παναγίας λέγοντας: “Τί Μάνα εἶναι Αὐτή! Νὰ φροντίζει καὶ γιὰ τὶς μικρότερες λεπτομέρειες! Ξέρεις τί θὰ πεῖ αὐτό!”.

Ἀς  ἐναποθέσουμε καὶ ἐμεῖς τὶς  ἐλπίδες μας στὴν ἀκοίμητη πρεσβεία Τῆς Παναγίας καὶ ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσες φορὲς στάθηκε δίπλα μας, πόσες φορὲς ἔδωσε λύση στὰ προβλήματά μας, πόσες φορές μᾶς διέσωσε καὶ οἰκονόμησε τὴν αἴσια ἔκβαση τῶν πραγμάτων, ὥστε νὰ ἀναφωνήσουμε καὶ νὰ ὁμολογήσουμε: “Ἐθαυμάστωσας ὄντως, νῦν ἐπ’ ἐμοὶ Δέσποινα, τὰς εὐεργεσίας σου Κόρη, καὶ τὰ ἐλέη σου• ὅθεν δοξάζω σε, καὶ ἀνυμνῶ καὶ γεραίρω, τὴν πολλὴν καὶ ἄμετρον, κηδεμονίαν σου”.